Orzeł cesarski

NightTnT

Aquila heliaca) - duży ptak drapieżny z rodziny jastrzębiowatych, zamieszkujący południowo-wschodnią Europę, Bliski Wschód i Azję Środkową. Zimuje w Afryce, Indiach i Chinach. Do Polski zalatuje sporadycznie (obserwowany kilkanaście razy).

Dawniej do tego gatunku zaliczano też orły występujące na Półwyspie Iberyjskim, obecnie wydzielane w osobny gatunek - orła iberyjskiego (Aquila adalberti).

Cechy gatunku
Podobny do orła przedniego, ale ma szersze skrzydła i krótszy ogon. Samice znacznie większe od samców, jednak między płciami nie ma różnic w ubarwieniu. Wierzch ciała ciemnobrunatny, spód nieco jaśniejszy. Na potylicy i karku płowa plama, białe nieregularne plamy na barkach. Ogon szary, na jego końcu szeroki ciemny pas. Dziób ciemny, szpony żółte. U młodych brak białych plam na barkach. Gdy szybuje, długie skrzydła trzyma wyprostowane, natomiast w locie ślizgowym są one lekko uniesione.
Wymiary średnie
dł. ciała ok. 72-84 cm
rozpiętość skrzydeł 180-215 cm
waga ok. 2,5-4,5 kg
Biotop
Step, lasostep, tereny otwarte z drzewami. Nie występuje w górach ani gęstych lasach.
Gniazdo
Na samotnym drzewie, może być widoczne z dużej odległości.
Jaja
W ciągu roku wyprowadza jeden lęg, składając 2 do 3 jaj w kwietniu.
Wysiadywanie
Jaja wysiadywane są przez okres około 40 dni. Pisklęta opuszczają gniazdo po ponad 2 miesiącach.
Pożywienie
Średniej wielkości ssaki, padlina.
Ochrona
Objęty ochroną gatunkową. W Europie jest zagrożony wyginięciem, jego zasięg skurczył się.

wolek

73-84 cm Duży orzeł, nieznacznie mniejszy od orła przedniego, o długich i wąskich skrzydłach i wąskim ogonie. Dorosły ptak niemal czarny z płową grzywą na kark, białymi plamami na barkach oraz szarym ogonem zakończonym czarnym pasem. Młode znacznie jaśniej ubarwione, płowobrązowe, na piersi i brzuchu ciemno kreskowane, z jasnym klinem na wewnętrznych lotkach I rzędu i kremowa plama u nasady ogona. Mimo iż orły cesarskie gniazdują w pobliżu naszych granic już na Słowacji, są widywane w kraju rzadko.

Rogal

Zdecydowane ubarwienie odróżnia go od innych orłów, choć obserwator musi zobaczyć zestaw charakterystycznych cech w upierzeniu. Podobny do nieco większego orła przedniego, ale ma szersze i duże skrzydła i krótszy ogon. Samice znacznie większe od samców, jednak między płciami nie ma różnic w ubarwieniu. Wierzch ciała ciemnobrunatny, podobnie w tym skrzydła i tułów, spód nieco jaśniejszy. Na potylicy i karku płowa, żółta plama, białe nieregularne plamy na barkach. Ogon szary i wąski, na jego końcu szeroki ciemny pas. Dziób ciemny, szpony żółte. Podobnie jak inne orły (prócz bielików łowiących swe ofiary również w wodzie), jego skok jest opierzony aż po palce. U młodych brak białych plam na barkach, a całe upierzone są w kolorze ochry (jasnobrązowym). Poza tym na piersi i brzuchu widać kreskowanie z jasnym klinem na lotkach I rzędu, u nasady ogona widnieje kremowa plama. Każde pierzenie zwiększa ilość piór ciemnych, a po 3-4 latach są już ubarwione jak ptaki dorosłe. Gdy szybuje, długie skrzydła trzyma poziomo wyprostowane lub lekko wyciąga i unosi lotki ku przodowi, natomiast w locie ślizgowym są one lekko uniesione. W czasie szybowania ma często złożony ogon.