Orlik krzykliwy

NightTnT

Aquila pomarina) - duży, wędrowny ptak drapieżny z rodziny jastrzębiowatych, zamieszkujący wschodnią i południową Europę, Azję Mniejszą i subkontynent indyjski. Europejskie ptaki zimują w Afryce. Przeloty w kwietniu i wrześniu - październiku. W Polsce bardzo nieliczny ptak lęgowy, głównie na wschodzie i północy (populację szacuje się na 1700-1900 par).

Cechy gatunku
Obie płci ubarwione podobnie: ciemno, matowo z szarym odcieniem. Potylica i barki jaśniejsze. Dziób ciemny, palce żółte. Podobny do orła przedniego, lecz wiele mniejszy, zbliżony wielkością do myszołowa. W locie widoczne długie, deskowate skrzydła z palczasto rozłożonymi lotkami pierwszego rzędu oraz białe nasady lotek.
Biotop:
Zwarte, stare i rozległe lasy, przeważnie mieszane, w pobliżu pól uprawnych, łąk i pastwisk, na obszarach obfitujących w tereny podmokłe i jeziora.
Gniazdo
Na wysokim drzewie, przeważnie liściastym, na skraju lub też w głębi drzewostanów, tuż przy pniu, w dolnej części korony.
Jaja
Mało wydłużone, różnobiegunowe, bez połysku, składane pod koniec kwietnia lub na początku maja w ilości przeważnie 2, o wymiarach średnich 63x53 mm. Jeden lęg w roku, w maju.
Wysiadywanie
Wysiadują oboje rodzice przez okres ok. 33-43 dni. Pisklęta opuszczają gniazdo po 49-56 dniach.
Ochrona
Objęty ochroną gatunkową ścisłą. Wokół gniazd orlików krzykliwych obowiązuje strefa ochronna: przez cały rok w promieniu do 100 m, a okresowo (od 1.03 do 31.0 Cool

- w promieniu do 500 m od gniazda.

Webster · Gość

Jego średnie wymiary :
dł. ciała 61-66 cm
rozpiętość skrzydeł 177 cm
waga do 1600 g

wolek

Zasięg występowania i liczebność
Centrum populacji lęgowej orlika krzykliwego obejmuje kraje Europy środkowo–wschodniej. Liczebność tego gatunku oceniana jest na 13-16 tys. par, z czego ponad 80% skoncentrowane jest na terenie Białorusi, Rumunii, Łotwy, Polski i Litwy. Poza Europą występuje jedynie na Bliskim Wschodzie (Turcja, pn. Iran, Armenia) oraz w Rosji.

Stan populacji krajowej
Przez Polskę przebiega południowo-wschodnia granica zasięgu występowania orlika krzykliwego, dlatego jego rozmieszczenie w kraju jest bardzo nierównomierne. Według najnowszych danych KOO w Polsce występuje ponad 2000 par. Najliczniejsza populacja zasiedla północno-wschodnią i południowo-wschodnią Polskę. Tutaj też rozmieszczenie tego gatunku jest względnie równomierne. Ok. 200 par występuje ponadto na Pomorzu Zachodnim i Środkowym, rozproszone pojedyncze stanowiska w Polsce Centralnej i Wielkopolsce oraz izolowana wysepka ok. 10 par na Opolszczyźnie.

Ddewor

W locie widoczne długie, deskowate, długie i równowąskie skrzydła z palczasto rozłożonymi lotkami pierwszego rzędu oraz białe nasady lotek (pokrywy skrzydłowe są jaśniejsze niż lotki i mogą mieć na wierzchu rdzawe plamy). Gdy leci trzyma je poziomo, prócz lekko opuszczonych dłoni. W powietrzu odznacza się jego potężny dziób oraz charakterystyczna jasnobrązowa głowa. W czasie kołowania ma charakterystycznie załamane w nadgarstkach skrzydła, które przez to lekkie opuszczenie wyglądają jakby były "oklapnięte" ze zmęczenia.

Rogal

Główną część diety stanowi zwierzyna naziemna - od dużych owadów po młode zające, choć najchętniej łowi gryzonie, takie jak norniki (Microtus sp. stanowi ok. 65% jego pożywienia). Są to zatem małe ssaki, płazy, gady i drobne bezkręgowce, w tym mięczaki.

Żeruje na terenach otwartych, np. na terenach podmokłych. Komitet Ochrony Orłów określił, że na polowania wybiera łąki i pastwiska w 47%, uprawy zbożowe z miedzami w 24%, niskopienne użytki - 15%. Unikają monokultur. Zdobyczy wypatruje z wysokiego stanowiska, np. śródpolnego drzewa, lub łapie ją (głównie żaby) w trakcie spaceru chodząc po ziemi, w czym pomagają mu długie nogi. Może krążyć nad ofiarą i wypatrzeć ją z wysokości nawet 100 m, zawisając w bezruchu. Skuteczność polowań dochodzi do 40%. Najczęściej łowy orła krzykliwego odbywają się od rana do południa, przez co to o tej porze widuje się go najczęściej.